Wróciła! :)))

Przede wszystkim chciałam gorąco podziękować za wsparcie i ciepłe myśli. Aż się cieplej robi na sercu jak tyle dobrych osób nas wpiera, choćby i na bardzo dużą odległość. Ale przecież odległości są nieistotne dla dobrych fluidów i ciepłych serc!

Zanim będzie o Żabci napiszę co u Nastki i Zuzy.

Do rany na łapce Nastki zostały wczoraj podane kolejne leki miejscowo i już nie ma opatrunku. Doktor nie zdecydował się na pobieranie krwi ze względu na jej stan ogólny. Dobra wiadomość jest taka, że o ile w czwartek miała temperaturę za niską o 1 stopień, tak wczoraj tylko o pół stopnia.

Zbliżenie na łapkę

Niestety jest smutna i przygaszona. Nie bardzo ma apetyt. Nosem kręci na karmę z puszki. Jadła mięso z kurczaka, ale też już nie bardzo. Rano tylko 2 kawałeczki skubnęła. Być może to z powodu odrobaczenia - dostała te leki, bo ybyc może jej chudość i kiepski stan własnie z powodu robali. Nie wiem, ale martwie się o nią. Podaliśmy lek wzmacniający i śpi teraz.

Zuza ma wyniki mocznika i kreatyniny w górnych granicach normy. Jeśli wystarczyło krwi (straszny cyrk Zuza zrobiła i ledwo się udało tą krew pobarać) to być może zostaną jeszcze wykonane badania związane z tarczycą. Na razie przestawimy kicię na dietę dla narkowców i podamy leki. Będziemy ją obserwowac i kontrolować.

Zuza udowadnia, że można się zmieścić w każdym pudełku ;)

Czas na historię Żabci. Czemu ma takie imię wyjaśnia to zdjęcie ;)

Wczoraj pół dnia latam po wsi. Drogą (ulicą) i po opłpotkach w poszukiwaniu Żabci.Wieczór spędziłam na "kicianiu". I nic. Kolejna noc kiepsko przespana. Rano wyglądanie z nadzieją, że może jest, może czeka żeby ja wpuścić na śniadanie. Nie ma :(.

Około 9 siedziałam z robótką i tłumaczyłam sobie w myślach, że ona przecież żyła dziko zanim została złapana i przyniesiona do nas, że jest łowna i sobie świetnie radzi na dworze, że... Mąż wyszedł po drewno do kominka i wrócił z Żabą na rękach :).

Została wyściskana, wygłaskana na co zareagowała zdziwieniem, bo ona owszem da się pogłaskać, ale na rekach byc nie lubi zbytnio. Ona z tych :"Jak chcesz mnie pogłaskać, to proszę, ja nawet pomruczę, ale żebym sie miała o głaskanie dopominac, to już nie" ;)

Coś tam zjadała, ale głodna na pewno nie była. Futerko czyste, brak śladów po bójce czy czymś podobnym. Po kilku minutach siedziała pod drzwiami i prosila żeby ją wypuścić. Strasznie się łamałam przez półtorej godziny. Teraz znów gdzieś lata. Na poczatku kręciła się po podwórku, "opalała" na ławce, a teraz gdzieś poszła. Znów się boję, ale... nie miałam sumienia patrzeć na te błagalne oczy. Ot taki człowiek durny :(.

Myśmy z Żabcią dużo przeszły. Miała po oswojeniu iść do adopcji, ale... W międzyczasie okazało się, że kota jest w ciąży. Taka była chuda,że po raz pierwszy pomyślałam o takiej możliwości może z tydzień, dwa przed porodem ;/.

Na tym zdjęciu jest tuz przed porodem.

Jak "się zaczęło" to byłam sama, bo mąż w delegacji. Jędrus miał wtedy 7 miesięcy. Jakaś 6.30 może 7 rano kota płacze, krzyczy w niebogłosy a maleńki czarny ogonek pojawia sie i prawie znika. Telefon do weta, a ten mówi masuj brzuszek. Masuję, ale niewiele pomaga. Nigdy nie zapomnę wyrazu jej oczu. Niestety masaż nie dał rezultatu. Pakuję zatem Jędrka i Żabcię do samochodu i jazda do lecznicy. Oksytocyna też nie bardzo działa. Decyzja - cesarka. Urodziła 2 koteczki. Frogsona i Maleństwo.
Pierwsza doba była bardzo ciężka, bo biedulka nie miała sił się zajomać dziećmi więc biegałam między synkiem a kociakami. Karmiłam na zmianę ;). Ale się udało. Na drugi dzień rano Żaba przejęła obowiązki matczyne :).

I troszkę później.

Jak jej maluszki podrosły, to adoptowała jeszcze trójkę, którą jakiś "człowiek" wywalił w kartonie na łąkę. Miała już chyba mało mleka, a te brzdące gryzly ją do krwi. Płakała z bólu, a i tak karmiła. Jest kotem kompletnie bezkonfliktowym. Nigy się z nikim nie bije, nie syczy, przy rozdawaniu smakołykow trzeba ją brać na bok i przypilnować żeby jej reszta nie okradła, bo zpychola potrzafią jej zabrać, a ona i tak nic "nie powie". I jak tu oddać takiego kota? Jak jej nie kochać?

Niestety z całej piątki przeżyła (nawer nie chcę tego wspominać) tylko dwójka. Frogi i Gusia (córeczka adoptowana).

Też zostały z nami i nie raz będe o nich pisać.

Po tych nerwach należy się nam jakiś relaks więc zapraszam na herbatkę i faworki lane.

Robiłam je po raz pierwszy. Banalnie prosty przepis pochodzi z książki "Cisata domowe" Barbary Bytnewiczowej. Choć nie ma wałkowania, wycinania itp. to i tak kuchnia "jeździ" jak się mówi u mnie w domu ;)

2 duże jajka

1 łyżka cukru (dalam waniliowy)

szczypta soli

1 szklanka mąki

1 szklanka mleka

Robimy dość gęste ciasto (jak naleśnikowe) regulując gęstość ilością mleka.

Wlałam od razu całą szklankę i musiałam dosypać sporo mąki, bo jajka miałam naprawde duże.

Rozgrzewamy tłuszcz i wlewamy ciasto przez lejek poruszając nim spiralnie. Jak widzicie moje ciacha spiralne nie są, bo poszłam "na żywioł". Osączamy na ręczniku papierowym i posypujemy cukrem puderm.

Smacznego! :)
Proszę o dalsze kciuki za Nastusię.
Życzymy Wam cudownej niedzieli! :)