A miał być taki spokojny dzień...

Tak, tak... miał być. Wypełniony pracą, obowiązkami domowymi i syneczkiem :).
Stało sie jednak inaczej mimo, że początek był zwyczajny. Rano śniadanko i piewszy omlet naszego Jędrusia. Z dżemikiem maminej roboty. Zjadł swój, poprawił moim ;) i super. Mąż miał dziś na później do pracy, więc korzystając z chwili poleciałam do kciki. Już wczoraj wieczorem spędziła dłuższy czas u mnie na kolanach mrucząc cudnie. Dostała też imię. Wpadłam na nie już prawie usypiając. Siedemnasty kot, znaleziony siedemnastego - siedemnastka - Nastka ;).
Rano radość na mój widok, ale coś kiepsko ze opróżnianiem miski z jedzeniem. No i brak "elementów stałych" w kuwecie. A że brak ich od początku, czyli od wtorku myślę sobie jak nic ma kota zatwardzenie, dlatego nie je. Trza do weta. Nie mogłam jechać od razu, bo się zapowiedział kurier z transportertami nowymi dla ferajny.
Jak otworzyłam klatkę i przysiadłam na ogrodwoym krześle obok, to Nastka wylazła po domku i władowała mi się na kolana. Podwinąła łapki i mruczy :D.(Jest tak strasznie brudna i śmierdząca, że po takiej wizycie ciuchy idą do prania :/.) Łapa trochę sklęsła, więc się ucieszyliśmy, że leki dają efekty.
Po synusiowej drzemce zapakowaliśmy się z Jędrkiem i Nastką do auta i do doktora jedziemy. Doktor powitał mnie pytaniem "Który dzisiaj?", bo wczoraj byłam z Bazylem.
Wyjął kotę z transportera obmacał brzuszek i mówi, że nic tam nie ma. Dobrze - bo nie ma zaparcia i niedobrze, bo je tak mało, że nie ma z czego zrobić.
"A jak znajduje pan łapę?" pytam. Doktor zaczął łapkę badać. A ja z synem na ręku stoimy obok. Nie ma opcji puszczenia Jędrka na nogach, bo musiałabym za nim biegać, po całej lecznicy. W końcu 15,5 miesięczny brzdąc wszystko musi obejrzeć i dotknąć ;).
"Coś tu się dzieje. Proszę ją przytrzymać". Doktor poszedł po maszynkę, obgolił łapkę, a tam bania. Nakłucie potwierdziło nasze przypuszczenie - ropień. Decyzja natychmiastowa - tniemy! Trzymam ją cały czas jedną ręką, bo na drugiej synek.
Ten kot jest po prostu święty! Bazyl urządził wczoraj cyrk z włażeniem na mnie (na szczęście byłam sama) i uciekaniem do transportera, nie mówiąc już o tym, że nie chciał się dać z niego wyjąć. A tylko jeden zastrzyk dostał.
Nastka zniosła cięcie bez drgniecia. Ropa i krew się lały równo. Koszmar... Potem plukanie i pod sam koniec był pierwszy protest. Ale to piecze! Starałam się nie patrzeć, bo ja się do takich akcji średnio nadaję, nie to co mój mąż, który mógłby asystować przy operacjach.
Doktor sam był zadziwiony spokojem i grzecznościa Nastki. Jeszcze tylko opatrnek i do transportera.
Kupiłam jej też karmę dla rekonwalescentów.
Jak się okazuje całe szczęście, że nie robiła tego kupska, bo mieliśmy jechać na kontrolę dopiero w sobotę. We wtorek jeszcze tego ropnia nie było... A jak wiadomo tego typu rzeczy trzeba czyścić jak najszybciej. Najprawdopodobniej coś ją ugryzło, choć śladów brak.
Po powrocie do domu Nastka sama wyparowała z transportera i poleciała jeść :D :D :D.

Puściłam ją na chwilę poza klatką żeby łapki roprostowała. No i kilka zdjęć chciałam zrobić...
Ale... "Ty mnie głaszcz, a nie rób zdjecia" ;)

I sierotka z chorą, tyle co pocietą łapą staje słupka :O.

No to miziam :D

Cyryl przyszedł się przywitać z nową koleżanką.

Zbliżenie na opatrunek. Spokojnie nie przesiąka tylko doktor miał brudne rękawiczki, a nie chciał jej już męczyć dłużej. Jutro rano będziemy zmieniać. No chyba, że coś mi się dziś nie będzie podobało.

Zwiedzanie najbliżej okolicy. Ładnie stawła na tę łapęe i mam wrażenie, że gdyby mogła to chetnie by jeszcze pochodziła.
Ale trochę się bałam, bo jakby nie było to tuż po zabiegu było. Może wieczorem puścimy ją na dłuższy spacerek po trawce.

"Musisz już iść?"

Jak widzicie Nastka jest w innej, więszej klatce.
Zawsze czekamy na weekend. A ja czekam na poniedziałek, bo jak wszystko będzie dobrze (nie będzie kichania itp.), to bedziemy mogli zabrać Nastkę do domu :)
Cały dzień mi się rozjechał, nie było kiedy zrobić obiadu, więc błogosławię moją pełną zamrażarkę ;).
Szczerze mówiąc emocje u weta spowodowały, że czuję się zmęczona jakbym nie wiem co robiła.
To może na osłodę bezy? Ale nie takie zwyczajne tylko kawowo-pomarańczowe.

Mój niedziy eksparyment smakowy bardzo przypadł mi do gustu. A czemu robię takie rogate, kładzione łyżeczką? Bo takie kojerzą mi się z dzieciństwem i "piankami" mojej sąsiadki. Kiedyś Wam o Niej opowiem, a teraz idę zajrzeć do Nastki, a potem odetchnąć przy drutach.
Trzymajcie kciuki za dzielną Nastusię, żeby się ta łapka ładnie zagoiła!