W poprzednią niedzielę mężowi udało się opanowac problemy z fotami i myślałam, że zasypię Was postami z przepisami, z tym co dłubię, z relacją z majowego lasu.
W poniedziałek miałam sporo roboty, a we wtorek... We wtorek jakiś %^$##$%&&%$$@ postrzelił Felka. Tak, tak nikt nie pomylił się czytając, ani ja pisząc. Feluś został postrzelony.
Siedziałam z synkiem na podworku jak przyszedł lekko utykając na prawą przednią łapkę. Od strony ulicy przyszedł. Myślałam, że gdzieś źle skoczył, bo nie było krwi. Poleżał chwilę pod drzwiami od domu, a potem gdzieś mi zniknął na trochę. Jak zobaczyam go znowu to miał lekko sklejone i zaróżowione futerko na wysokości kości barkowej. Ponieważ sama nic w tym futrze wypatrzeć nie mogłam zapkaowałam dziecię i kota do auta i ruszyłam do weta. Oczywiście małżonek w delegacji (jak zawsze w takich przypadkach ;/, no prawie zawsze). Wet wyciął futro, capnął kota i poszedł do salki RTG. Wraca i mówi "Ktoś ci strzela do kota". No myślałam, że się przewrócę, ale że Jędrka miałam na ręku, więc trzeba było pion trzymać. Pierwsze pytanie "Co robimy?" drugie "Czy mogę to zgłosic na policję?". Odpowiedź pierwsza "Czekamy i obserwujemy". Śruty są w takim miejscu, że przy próbie wyjęcia mogło by dojść do większego uszkodzenia mięśni. Wygląda na to, że jedn śrut musiał tam być wcześniej, bo jest tylko jedna rana wlotowa, a śruty dwa i w pewnej od siebie odległości :0. Druga odpowiedź "Zgłaszaj".
Wet zrobił zdjęcie i opis. Feluś dostał leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Kot i dzicię w samochód i wio na komisariat. Odczekałam aż policjant porozmawia z poprzednimi ludźmi. Mówię o co biega, a tu prośba czy mogłabym rano przyjechać, bo mają zatrzymanych z interwencji i muszą "cośtam, cośtam". Mogłabym.
Wracam do domu cała w nerwach co z resztą futrzaków. Psy OK całe zdrowe, ale one siedzą na swoim wybiegu i nie łazikują nie wiadaomo gdzie. Wołam, kiciam. Schodzą się po kolei. Wszystkie oprócz Filemona... Czekałam na niego prawie całą noc. Na drugi dzień rano pojechałam na policję - zgłoszenie zostało przyjęte. Ściągnęłam Mamę żeby synusia popilnowała, a sama poleciałam w pola szukać. Tylko na polach rzepak większy ode mnie, zboża też już wysokie. W rowach trawa do pół uda. Szukałam wszędzie gdzie mogłam, szukałam rówinież w sadzie przy niezamieszkanym domu, gdzie znalazałm go w zeszłym roku... Niestety przepadał bez śladu... ;( Ciągle czekamy, ciągle wyglądamy. W zeszłym roku przywiozłam go do domu po 3 miesięcznym gigancie. Ale wtedy nikt mi do kotów nie strzelał...
Felek miał areszt domowy, w środę kolejną dawkę leków i badanie kontrolne. Na razie jest OK. Nawet na dwór dziś wyszedł na chwilę.
Najchętniej wcale bym ich nie puszczała na dwór mając świadomość, że taki %$#&^% może je skrzywdzić, ale patrzą z takim wyrzutem, siedzą pod drzwiami i nie rozumieją czemu ich nie wypuszczamy...
Nie jestem w stanie pojąć jak można zrobić coś takiego... I co będzie dalej?
Usiłuję sie jakoś pozbierać, ogarnąć. Od wtroku byłam jakaś otępiała, jak ogłuszona...
Wczoraj byłam cały dzień na szkoleniu i nie myślałm o tym wszystkim. Dobrze mi to zrobiło. Na to konto podziłałam dziś trochę domowo wyciągająć zeszłotygodniowe zaległości.
Spokojnego tygodnia Wam życzę.
